کودکان بزرگ می شوند و مادران ...

4سال پیش همین روزها بود که پسرکم را در آستانه 2 سالگی به مهد کودک بردم.دغدغه روزهای اول را هرگز فراموش نمی کنم.وسواس انتخاب مهدی که اندکی اعتمادم را جلب کند و خاطر را آسوده.از بیش 10 مهد کودک در محدوده خانه دیدن کرده بودم و در نهایت انتخاب کردم. و نگرانی روزهای اول گذشت و من اعتماد کردم و کودکم 4سال از عمر خود را در این مهد گذارند.

در تمام این سالها نگرانی لحظه ای رهایم نکرد.هر روز صبج که خودم و کودکم با عجله در حال انجام مقدمات رفتن به مدرسه بودیم هر ثانیه اش به این فکر بودم ایا کار درستی می کنم که به مهد می سپارمش یا نه.هر چه بزرگتر می شد این ناراحتی کمتر میشد اما هرگز رهایم نکرد.در این 4سال نگاه همه اطرافیانم پر از سرزنشی بود که مانند خوره به جانم می افتاد و آرامشم را سلب می کرد.

من مادری بودم که نوع کارم این اجازه را میداد که صبحها دیر از خانه برویم بیرون،هر وقت مریض می شد به راحتی در خانه می ماندم، و معمولا هم یک روز در هفته را به مهد نمی رفت.با این وجود همیشه احساس گناه همراهم بود.

.زن بودن ،مادر بودن و مادر شاغل بودن سخت است.به ویژه وقتی نه برای نیاز مالی که فقط برای ارضای نیاز شخصی کار میکنی و باید پاسخگوی اطرافیانی باشی که مستقیم یا غیر مستقیم تو را و کارت را تقبیح می کنند.بزرگ شدن کودکم زود نبود برای من،لحظات تلخ و شیرین زیادی داشت که بسیاریش هرگز از یادم نمی رود.اما سخترینش این بود که پذیرفته بودم نباید مادر می شدم و من را برای مادری نساخته بودند.و این از همه دردناکتر بود.

 امروز که با گل و شیرینی به آنجا رفتیم تا پسرکم با دوستانش حداخافظی کند،دیدن اینکه بغض کرده بود و مربیانش را تنگ در آغوش می کشید حس خوبی برایم داشت.مطمئن شدم این محیط برایش آزاردهنده نبوده است و برعکس دوستش داشته است.

امیدوارم رفتنش به پیش دبستانی این حس گناه همیشگی مرا کم کند چرا که دیگر میدانم باید برود و به خاطر کار کردن من نیست که به مدرسه می رود