سالروز چشم گشودن

نمیدانم چرا همیشه مادرم برای من سی ساله بود. مادری که خیلی بزرگ می پنداشتمش.مادری که اصلا به نظرم جوان نمیامد.

نمیدانم چرا از دید کودکانه همیشه والدینم علیرغم سن کم برایم خیلی بزرگ بودند.پیر بودند حتی.

حال این روزها پسرکم بارها می پرسد که آیا وقتی او بزرگ بشود من هنوز زنده هستم؟و من میبینم چقدر در نظر اون من سن زیادی دارم.در حالیکه الان دیگر میدانم سی سال زیاد نیست.حتی چهل سال هم زیاد نیست.شاید قدیمی ترها راست میگفته اند که "دل باید جوان باشد".گاهی در اوج 20 سالگی پیر شده ای . گاهی در 60 سالگی هنوز احساس جوانی می کنی.

الان میدانم اختیار پیر و جوانی از جبر زمانه که بگذریم تا حد زیادی در دستان خودمان است.ماییم که تصمیم میگیریم جوان بمانیم یا نه.گاهی چروک ریزی یا موی سپیدی گذر زمان را به رخمان می کشد اما به آیینه که می نگریم اگر احساس رضایت لبخند را بر لبمان بنشاند یعنی تا پیری راه زیادی داریم.

زنان سرزمین من زود پیر میشوند.آنها در کودکی جوان می شوند ودر جوانی پیر. پیری را به آنها تحمیل می کنند.و از آن بدتر این است که پیرشدن برای زنان ما دوست داشتنی نیست.زود پیرمان می کنند و زودتر دلهره های ناشی از آن را بر دوشمان می گذارند.ترس از دست دادن زیبایی،ترس از جذاب نبودن،ترس از چشم همسر افتادن،ترس از بیماری،ترس از کار افتادگی ...همه و همه می شوند استرسهایی که وقتی وارد دهه 40 ام زندگی میشوی از گوشه و کنار ،با شوخی و خنده به تو یاداوری میشوند.

میخواهم یاد بگیرم هر سنی ویژگی های خودش را دارد.زیبایی و احساسات خودش را.تنها باید آنها را شناخت و با آنها روبرو شد.

میخواهم برای فرزندم آنقدر بزرگ نباشم که مرا خارج از دنیایش بداند.و من هیچگاه دوستش نباشم.

میخواهم زندگی کنم.هرچقدر فرصت دارم مهم نیست.مهم این است که از آن استفاده کنم.

سه دهه را زود گذراندم.دهه 30 برایم خیلی مهم بود و میخواستم کارهای بزرگی در آن بکنم ونمیدانم شد یا نشد اما میخواهم در دهه 40 آرزوهایی که دیگر نه آنقدر بزرگ هستند و نه آنقدر رویایی ، به واقعیت تبدیل کنم.

میدانم نمی توان سرعت زمان را کم کرد اما میدانم قدر لحظات این دهه را خیلی بیشتر میدانم.

آخر دیگر 30 ساله شده ام.