تجاوز.....به جسم یا به روح؟

"دخترک معماری خوانده است.برای چند شرکت طراحی میکند.آن روز هم رفته است تا طرحهای جدیدش را به مدیر یکی از این شرکتها نشان دهد.به اصرار آقای مدیر نوشنیدنی میخورد...و یعد از آنرا به یاد نمیآورد.میگوید صحنه های بسیار مبهمی را یاد دارد که مرد به روی او خم شده است.و چند دستمال کاغذی مچاله شده...به هوش که میآید گیج است.بدون آنکه بداند چه اتفاقی افتاده خود را به خانه میرساند و به رختخواب میرود و میخوابد.فردا بعد از هوشیاری ،به دلیل خونریزی به دکتر مراجعه میکند و میفهمد که پرده بکارتش از بین رفته و صحنه های مبهم دیروز به او میفهماند چه اتفاقی افتاده است.

از ترس به خانه پناه میبرد و علیرغم درد زیاد چیزی به خانواده نمیگوید و بعد از گذشت یک ماه خود را راضی میکند تا برای شکایت اقدام کند....."

تا اینجا را که تعریف میکرد تاسفم از نامردی مردمان اطرافمان بود اما در ادامه آه می کشیدم از:

مردی که به خود این اجازه را داده است که حتی عمل خود را انکار نکند و در مقابل به او پیشنهاد مبلغ بسیار اندکی پول بدهد.

مادری که هنوز باور نکرده است دخترش بی تقصیر است و پدری که حتما اینقدر با غیرت است که دخترک جرات نمیکند بعد از یکسال چیزی به او بگوید.

دوستی که وقتی برای گرفتن نظریه کارشناسی به پزشکی قانونی مراجعه کرده اند به او گفته است اینکار را نکن زیرا ممکن است سابقه تو در اینجا حفظ شود و بعدها شوهر آینده ات از ماجرا مطلع شود.

خانم دادیاری که به او اجازه صحبت نداده است و حرفهای پراکنده و از سر ضعف او را به سخره گرفته است و با مرد متجاوز همدردی نموده است.

وکیلی که وقتی او میخواسته طرح شکایت کند به او گفته است تا در شکایت خود نگوید برای کار به آنجا رفته است که از نظر او این امر وجاهت ندارد و در عوض بنویسد مرد به او وعده ازدواج داده است و اینچنین اورا اغفال کرده است.

قانونی که در آن اثبات تجاوز به عنف آنقدر مشکل است که دخترک فقط امیدوار است بتواند زنای با اکراه را اثبات کند.

دخترک از این جامعه نا امید است و تنها امیدش رفتن از اینجاست به جایی که بتواند درسش را ادامه بدهد و زخمهایش را در آرامش التیام بخشد.

همه و همه را شنیدم و نمیدانستم کدام را مقصر بدانم.کدام را به باد ناسزا بگیرم و خشمم را بر سر که خالی کنم.