6 روز پیش این وبلاگ سه ساله شد و همانگونه که در تولد دوسالگی هم گفتم که از خودم متعجبم که به نوشتن ادامه دادم و در میانه راه رها نکردم.
اینجا برایم خانه ای بود که در آن نیازی نبود لباسی بپوشم.خانه ای که دیوارهایش شیشه ای بود و پنجره هایش پرده نداشتند.و این یعنی من در این خانه آرامشی را تجربه می کردم که بیرون از آن دریغ میشد از من.
گرچه این روزها خوانندگانی که مرا به شکل شخصی می شناسند بیشتر شده ، اما تلاش کردم این امر حجاب نشود برایم.تلاش کردم خودم باقی بمانم و چیزی مانع نوشتتم نشود.
این خانه را دوست دارم.و میدانم این دوست داشتن را تا حد زیادی مدیون آنها هستم که مرا به نوشتن تشویق می کنند،آنها که مطالبم را علیرغم قلم ضعیف و غلطهای املایی زیاد میخوانند و نظر میدهند.
و به ویژه دوستان خاصی که هر بار گفتم می خواهم درباره فلان موضوع بنویسم ولی دستم به نوشتن نمی رود ،مرا به شدت تشویق کردند که باید بنویسم ،که اگر نبودند بسیاری از این پستها نوشته نمیشد.
امیدوارم همیشه این خانه باقی باشد.و این خودم را از حس زیبای داشتنش محروم نکنم.
اینجا برایم خانه ای بود که در آن نیازی نبود لباسی بپوشم.خانه ای که دیوارهایش شیشه ای بود و پنجره هایش پرده نداشتند.و این یعنی من در این خانه آرامشی را تجربه می کردم که بیرون از آن دریغ میشد از من.
گرچه این روزها خوانندگانی که مرا به شکل شخصی می شناسند بیشتر شده ، اما تلاش کردم این امر حجاب نشود برایم.تلاش کردم خودم باقی بمانم و چیزی مانع نوشتتم نشود.
این خانه را دوست دارم.و میدانم این دوست داشتن را تا حد زیادی مدیون آنها هستم که مرا به نوشتن تشویق می کنند،آنها که مطالبم را علیرغم قلم ضعیف و غلطهای املایی زیاد میخوانند و نظر میدهند.
و به ویژه دوستان خاصی که هر بار گفتم می خواهم درباره فلان موضوع بنویسم ولی دستم به نوشتن نمی رود ،مرا به شدت تشویق کردند که باید بنویسم ،که اگر نبودند بسیاری از این پستها نوشته نمیشد.
امیدوارم همیشه این خانه باقی باشد.و این خودم را از حس زیبای داشتنش محروم نکنم.
سه سالگيت مبارك...من تازه باهات آشنا شدم ولي قلم خوبي داري شكسته نفسي مي‌كني...بنويس ، بنويس كه نوشتن هميشه آرامش بخش بوده...
پاسخحذف