چرا چادر نپوشیدم..

از 9 سالگی چادر می پوشیدم .نه اجباری در کار بود و نه تهدید و یا تشویقی.یاد گرفته بودم که اینگونه بودن یعنی درست بودن.می خواستم که جادر بپوشم.حتی زمانی که در اوج کودکی مرا وادار کرد زود بزرگ شوم.ذره ای شک نکردم.کودکی بودم که از شبیه بودن به مادرش لذت می برد.کودکی که از بزرگ شدن لذت می برد.از اینکه پسران اطرافش را وادار می ساخت از او فاصله بگیرند خشنود بود.و نمی دانستم برای بزرگ شدن همیشه وقت هست...کودکی اما بر نمی گردد.لذت پریدن از یک بلندی،لذت سرسره بازی بدون هر مانعی ،لذت جیغ کشیدن و فریاد شادی سر دادن،لذت هم بازی شدن با جنس مخالف و کل کل کردن،لذت پیچیدن باد در موهایم،....لذت بزرگ نشدن دیگر بر نمی گردد.
آنروزها و سالهای بعد از آن تا جوانی همیشه به اینکه چادر می پوشیدم افتخار می کردم.حس می کردم سختیهای زیادی را تحمل می می کنم تا بر عقیده ای درست ثابت قدم بمانم.و قطعا اجری عظیم در انتظار من است.آن روزها خودم را برتر می دانستم از دخترانی که حجاب نداشتند،خود را مستحق برترین تشویقها می دانستم و البته در فضای دبیرستان و تا حدی دانشگاهی که من درس می خواندم این تشویقها را دریافت می کردم.پس راضی بودم.
اما بزرگ شدم....
اول از همه دریافتم انسانها برابرند.هیچ کس حق ندارد به دلیل عقیده اش بر دیگری برتر باشد.همانگونه که من حق دارم حجاب کامل داشته باشم دیگری حق دارد هیچ حجابی نداشته باشد.پس از مخالفان حجاب اجباری شدم.
بعد از مدتی دیدم تعداد چادری های تهران اینقدر کم شده است که من در یک محیط کاملا مشخص می شوم.دیدم بیشتر دیده می شوم علریغم اینکه قرار بود حجاب مانعی باشد برای این امر.
کم کم دریافتم خودم را گول می زنم که می گویم چادر هیچ سختی ندارد.زمانی که با چادرباید فرزندم را بغل می کردم و با دست دیگر ساک او را می گرفتم...زمانی که در هوای بارانی یا برفی باید مراقب می بودم تا چادرم گلی و کثیف نشود.زمانی که در دادگاهها به جای اینکه مرا به چشم وکیل ببینند به عنوان زنی دیده میشدم که برای طلاق آمده است.
همه همه سبب شد تا تردید کنم.که این همه عذاب برای چیست؟تردید کردم که به گفته چه کسی برترین حجاب چادر است،چرا باید مشکی بپوشم؟چرا باید خود را از پوشیدن مانتو ها و روسریهای رنگارنگ محروم کنم؟
اما یک دلیل مهم دیگر هم بود چادر را نماد یک تفکر خاص سیاسی می دیدم که از انتساب به آنن فرار می کردم.چادر دیگر برای من معنیش حجاب حضرت زهرا نبود که به کدام دلیل تاریخی می توان ثابت کرد ایشان اینگونه می پوشیده اند،چادر برای من شده بود نمادی که عده ای با این هدف که طرفدارانشان را در سطح جامعه به رخ بکشند آنرا تبلیغ می کردند و من قطعا با آنها فاصله داشتم.
پس دیگر نپوشیدم.علیرغم تمام سختیهایی که یک زن بعد از 16 سال پوشیدن چادر در تمام محیط های اطرافش به آن دچار می شود ....نپوشیدم.قضاوتها شروع شد:عده ای گفتند کافر شده؛ عده ای دیگر اینکه چقدر سست عنصر است که تحت تاثیر عده ای دیگر قرار گرفته و و و ....من اما نشنیدم چون به دست بودن کارم اعتقاد داشتم.
زمان گذشته از آن روز هم ،و من باز هم تغییر کرده ام .من می اندیشم که چرا سختی داشتن حجاب باید برای من باشد تا مردی به گناه نیوفتد،چرا من باید از زیبا پوشیدن محروم باشم به دلیل اینکه مردی که می تواند هرگونه می خواهد لباس بپوشد فکر خطایی نکند؟چرا من نباید وزش باد را در موهایم احساس کنم؟چرا باید در اوج گرما با چند لایه لباس احساس خفگی کنم در حالیکه مردان حتی مذهبی می توانند با یک تیشرت نازک از هوا لذت ببرند؟چرا این همه محدودیت برای من باید باشد؟
می دانید دیگر شعار عفاف و پاکی و اینکه زن مروارید در صدف است برای من هیچ معنی ندارند.اینها همگی ابزارهایی هستند که مردان جامعه برای تحمیل عقایدشان به خورد ما داده اند تا احساس رضایت کنیم از این همه محدودیت.تا خودمان بخواهیم که اینگونه باشیم.و زنان دیگر را هم تشویق کنیم.
در تمام سالهایی که چادر می پوشیدم به خود حق می دادم دیگران را دعوت کنم به داشتن حجاب و برای نداشتن حجاب مناسب به آنها تذکر دهم.اما الان می دانم عقیده من به اسلام و به مذهبم متعلق به من است. هیچ کس نمی تواند از رابطه من با خدایم سوال کند.معتقدم شخصی ترین رابطه رابطه انسان است با خدا که هیچکس را حق پرسیدن از آن نیست.پس دیگر هیچ وقت از کسی نپرسیدم. و عقیده خودم را برای کسی توضیح ندادم.علیرغم اینکه قبلا با صدای رسا از چادر داشتن دفاع می کردم، اما از نداشتنش حرف نزدم.سکوت کرده بودم در برابر چشمان پرسشگر بسیاری از اطرافیانم. اما امروز وقتی دوستی پس از گذشت 3 سال از من چرایی این کار را پرسید و البته کاملا در مورد من و عقایدم قضاوت کرد،به این نتیجه رسیدم که باید می گفتم. نه برای اینکه از خودمم دفاع کنم که قطعا دیگر هیچ اعتقادی به این کار ندارم،بلکه فقط برای اینکه شاید دیگران هم اندکی به فکر فرو بروند و حداقل دیگر کسی را به خاطر عقیده اش مواخذه نکنند.
پی نوشت:جالب شد در مورد موضوعی که فکر می کردم هرگز درباره اش حرف نخواهم زد طولانی ترین پست وبلاگم رو نوشتم.(البته احتمالا)

پی نوشت 2: جالبتر شد،دیروز مصادف بود با تاریخ کشف حجاب رسمی توسط رضا خان.!!