ساده بگوییم

نمی دانم خود را در زمره فمینیستها محسوب کنم یا نه،یعنی اصولا اصراری به این موضوع نداشته ام اما آنچه همیشه برایم مهم بوده است حمایت از حقوق زنان بوده.همیشه خود را مدافع حقوق زنان دانسته ام.اما مسئله ای که مدتهاست ذهن مرا به خود مشغول نموده این است که واقعا مردان و یا حتی زنان جامعه ما که مطالعاتی در این زمینه ندارند از امثال ما چه تصوری دارند؟چرا زنهای سنتی و یا مذهبی از ما فرار میکنند و مردان فکر میکنند ما به هیچ اصل اخلاقی یا مذهبی پایبندی نداریم؟نمیدانم ما در بیان حرفهایمان کوتاهی نموده ایم یا مخالفان در بیان حرفهایی از دهان ما به شدت قدرتمند عمل نموده اند؟ هر کدام از اینها که باشد نتیجه این شده است که مدام باید در مورد خود رفع سوء تفاهم کنیم و این قطعا نه تنها هیچ کمکی برای رسین به اهدافمان نمیکند بلکه سبب می شود تا مدام دورتر شویم.دلیل عمده اش را این میدانم که از مواضعمان به زبان ساده حرف نزده ایم و این پیچیده گویی سبب شده است دیگران مخالف این فرصت را پیدا کنند تا ما را برای مردم عادی توضیح دهند و در این توضیح دادن آنچه را خود میخواهند اضافه و کم کنند و در نتیجه مردم جامعه ما اینگونه فهمیده اند که آنچه ما میگوییم و می خواهیم یعنی روابط آزادی که در آن هیچ زنی به هیچ اصل اخلاقی پایبند نیست. و ما زنها را تشویق میکنیم تا هر چه بیشتر به آنچه جامعه بی بند و باری می خواند روی اورند.آنها باور نمیکنند در میان زنان فعال حقوق زنان زنهای متاهل بسیاری هستند که از زندگی زناشویی خود راضی هستند؛آنها باور نمیکنند در میان این زنان گروهی میتوانند مذهبی باشند،انها باور نمی کنند بسیاری از این زنان به اصول اخلاقی پایبندی دارند...و در نتیجه زنهای سنتی یا مذهبی از ما دوری میکنند مبادا آنها را به انچه دوست ندارند تشویق کنیم و مردان آنها به ما روی می آورند زیرا تصور میکنند هر پیشنهادی را میتوانند با ما مطرح کنند. باید ساده تر سخن بگوییم.برای مخاطب عادی جامعه بنویسیم.کمی بیشتر از خودمان، آرزوهایمان،اهدافمان و مبارزاتمان بگوییم.و بگوییم جامعه ای که ما میخواهیم هیچ زنی را در خطر قرار نمیدهد و به هیچ مردی فرصت بی نظیری نمیدهد.